ਅਸ਼ਫਾਕ
ਕਾਦਰੀ
ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਕੋਹਰਾਮ ਮੱਚਿਆ ਸੀ। ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਲਾਪਤਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ
ਲਾਡਲੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਗੰਦੇ ਨਾਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਦੋਸਤ ਮਿੱਤਰ ਤੇ ਕਾਰਜਕਰਤਾ
ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਭ ਵਧ ਚੜ੍ਹਕੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ੋਕ ਪਰਗਟਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਨੇਤਾ ਜੀ
ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਸਨ। ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਕਾਤਲਾਂ ਦਾ
ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਝਗੜਾ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ
ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮਾਰਣ ਉਪਰੰਤ ਲਾਸ਼ ਗੰਦੇ ਨਾਲੇ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਰਿਪੋਰਟ
ਲਿਖਵਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਨੇਤਾ ਜੀ ਕਿਸੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਸਨ।
ਅਚਾਨਕ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸੁੱਝਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਚਮਕ ਉੱਭਰ
ਆਈ। ਉਹ ਬੋਲੇ, “ਇਸ ਕਤਲ ਵਿਚ ਤੁਸੀਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਲਏ ਹਨ, ਉਹ ਸਭ ਬੇਕਸੂਰ
ਹਨ। ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਦੇ ਕਤਲ ਲਈ ਗਹਿਰੀ ਸਾਜਿਸ਼ ਰਚੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਦੀ
ਚਾਲ ਐ। ਨਿਸ਼ਚੈ ਹੀ ਮੇਰੇ ਧੁਰ ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਸਾਰੀ ਨੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਮਰਵਾਇਆ ਹੈ! ਤੁਸੀਂ ਰਿਪੋਰਟ ਲਿਖ ਕੇ ਤੁਰੰਤ ਉਸਨੂੰ ਗਿਰਫਤਾਰ ਕਰੋ।”
“ਪਰ ਸਰ! ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ’ਚ ਤਾਂ ਅੰਸਾਰੀ ਦਾ ਨਾਂ
ਸਾਹਮਣੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਕਤਲ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਝਗੜੇ ਕਾਰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ।” ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਸਮਝਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ।
“ਮੈਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ
ਇਹ ਮੇਰੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਦੁਸ਼ਮਣ ਅੰਸਾਰੀ ਦੀ ਚਾਲ ਹੈ…ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਗਿਰਫਤਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੋਗੇ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਅੰਦੋਲਨ ਕਰਾਂਗਾ। ਧਰਨੇ-ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੋਣਗੇ। ਇਸ ਕਤਲ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ’ਚ ਸਾਡੇ ਵਰਕਰ ਜਾਨ ਲੜਾ
ਦੇਣਗੇ।” ਆਪਣੀ ਅੰਦਰਲੀ ਚਮਕ ਨੂੰ ਛਿਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਨੇਤਾ ਜੀ ਪੂਰੇ ਰੋਹ ਵਿਚ ਬੋਲੇ।
ਚੋਣਾਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਦਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ।
-0-
No comments:
Post a Comment