ਅਮਰਜੀਤ
ਕੌਰ
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉੱਛਲਦੀ, ਨੱਚਦੀ, ਕੁੱਦਦੀ, ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਗਲੀ ਵਿਚ ਫੁਟਬਾਲ
ਖੇਡਦੀ, ਤਿਤਲੀ ਵਾਂਗ ਉੱਡਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਰਦੇ ਵਿਚ ਬਿਠਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਭੜਕ ਉਠੀ,
“ਕਿਉਂ? ਮੈਂ ਬੁਰਕਾ ਹਰਗਿਜ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਾ।”
“ਗੱਲ ਸਮਝ ਧੀਏ! ਹੁਣ ਤੂੰ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਐਂ। ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਲੋਕ ਭੈੜੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਇਸਲਈ
ਹੀ…।”
“ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੈੜੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਤੇ
ਪੱਟੀ ਬਨ੍ਹਵਾਓ ਨਾ”
“ਤੋਬਾ-ਤੋਬਾ…!”
-0-
No comments:
Post a Comment