ਚੇਤਨਾ ਭਾਟੀ
ਉਹ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨਰਤਕੀ ਸੀ। ਪਰ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬੇਵਕਤ ਮੌਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਫਿਰ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਥਿਰਕੇ। ਉਹ ਵ੍ਹੀਲ-ਚੇਅਰ ਉੱਤੇ ਆ ਗਈ।
ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਹੋਏ ਦੰਗਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਇਆ ਕੰਮਵਾਲੀ ਦਾ ਜਵਾਨ ਪੁੱਤਰ ਚੱਲ ਵੱਸਿਆ। ਗਰੀਬ ਵਿਧਵਾ ਨੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਪੋਸਿਆ ਸੀ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਜੂਠੇ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜ-ਮਾਂਜ ਕੇ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਉਹ ਫਿਰ ਕੰਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਮਾਲਕਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਆ ਗਈ ਬਾਈ?”
“ਜੀ ਬੀਬੀ ਜੀ!” ਕਹਿਕੇ ਹੰਝੂ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ–‘ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ਪਹੀਆਂ ਵਾਲੀ ਕੁਰਸੀ! ਖੜੇ ਹੋਣ ਨੂੰ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਤਾ ਚੱਲਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਹੈ।’
-0-
No comments:
Post a Comment