ਕ੍ਰਿਸ਼ਣ ਚੰਦ ਮਹਾਦੇਵੀਆ
ਗੁਲਾਬ ਬਾਬੂ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੀ ਕਦਮ ਅੱਗੇ ਚਲਦਾ ਹੋਇਆ ਸਿੱਧਾ ਬੱਸ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀਵਾਨ ਰਾਮ ਠਾਕਰ ਵੀ ਕੁਝ ਪਲ ਬਾਦ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਉਸੇ ਬੱਸ ਵਿਚ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਬੱਸ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਸੀਟੀ ਵਜਾਈ ਤੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਬਸ ਤੋਰ ਲਈ।
ਟਿਕਟਾਂ ਕੱਟਦੇ ਹੋਏ ਕੰਡਕਟਰ ਗੁਲਾਬ ਬਾਬੂ ਕੋਲ ਆਇਆ।
“ਇਕ ਟਿਕਟ ਜੋਗਿੰਦਰ ਨਗਰ।” ਗੁਲਾਬ ਬਾਬੂ ਨੇ ਇਕ ਟਿਕਟ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਫੜਾਇਆ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤਕ ਨਹੀਂ।
“ਬੱਸ ਇਕ ਈ ਟਿਕਟ?” ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਗੁਲਾਬ ਤਿੰਨ ਟਿਕਟਾਂ ਲਵੇਗਾ।
“ਹੋਰ ਕੀ ਸਾਰੀ ਬਸ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਲਵਾਂ?” ਤਲਖੀ ਨਾਲ ਗੁਲਾਬ ਬੋਲਿਆ।
ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਇਕ ਟਿਕਟ ਕੱਟ ਕੇ ਗੁਲਾਬ ਨੂੰ ਫੜਾਈ ਤੇ ਮਾਸਟਰ ਦੀਵਾਨ ਰਾਮ ਕੋਲ ਜਾ ਖੜਾ ਹੋਇਆ।
“ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ ਮਾਸਟਰ ਜੀ?”
“ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਮੰਡੀ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਪਰ ਦੋ ਟਿਕਟਾਂ ਮੇਨ ਸਡ਼ਕ ਤਕ ਦੀਆਂ ਦੇ ਦੇ।” ਖਿਡ਼ਕੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਦੀਵਾਨ ਰਾਮ ਨੇ ਇਕ ਨਿਗਾਹ ਬੇਟੇ ਉੱਤੇ ਮਾਰੀ ਤੇ ਦੋ ਟਿਕਟਾਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ।
ਮੇਨ ਸਡ਼ਕ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੰਡੀ ਜਾਣ ਲਈ ਬਸ ਫਡ਼ਨੀ ਸੀ।
ਟਿਕਟਾਂ ਲੈਣ ਬਾਦ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਉਠੇ ਤੂਫਾਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਦੇ ਮੁਖੀ ਦੀ ਪੋਸਟ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਮਾਸਟਰ ਦੀਵਾਨ ਰਾਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਯੋਗ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉੱਪਰ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਕਮਾ ਸਕਣ।
-0-
No comments:
Post a Comment