ਕਾਲੀਚਰਣ ਪ੍ਰੇਮੀ
ਠਾਕਰ ਸਾਹਬ ਦੇ ਘਰ ਅੱਜ ਖਾਸ ਮਹਿਮਾਨ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੁਆਗਤ-ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਕਸਰ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਬਸ ਕੁਝ ਖਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਪਿਛਵਾੜਿਉਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਰੋਣ-ਪਿੱਟਣ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ।
ਹਰੀਏ ਦਾ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡਾ ਬੀਮਾਰ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਵੀ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
‘ਸਾਲਾ ਕਿਤੇ ਮਰ-ਮਰਾ ਨਾ ਜਾਵੇ। ਪੂਰਾ ਪਿਛਵਾੜਾ ਗਲਾ ਪਾਡ਼ਕੇ ਚੀਕੂਗਾ। ਸਾਡੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਮਜਾ ਕਿਰਕਿਰਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਆਖਰ ਕੀਤਾ ਕੀ ਜਾਵੇ?’ ਠਾਕਰ ਸਾਹਬ ਚਹਿਲਕਦਮੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਕੁਝ ਸੋਚ, ਠਾਕਰ ਸਾਹਬ ਪਿਛਵਾੜੇ ਵਾਲੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਧਮਕੇ ਤੇ ਬੋਲੇ, “ਭਰਾ ਹਰੀਏ! ਦੇਖ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਘਰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਆਦਮੀ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਰੋਣ-ਪਿੱਟਣ ਦੀ ਜਵਾਂ ਲੋਡ਼ ਨਹੀਂ। ਥੋੜਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀਂ।”
ਤੇ ਉਸ ਰਾਤ ਹਰੀਆ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਬੇਟੇ ਦੀ ਮੌਤ ਉੱਤੇ ਵੀ ਰੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ।
-0-
No comments:
Post a Comment