ਹਿੰਦੀ/ ਪਰਖ/ ਹਰੀਸ਼ ਪੰਡਿਆ

ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਹੁੰਚਣ ਉੱਤੇ ਰਾਕੇਸ਼ ਨੇ ਰੰਜਨਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਐਂ ਨਾ, ਭੁੱਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ?”
“ਗੱਲ ਤਾਂ ਯਾਦ ਸੀ, ਪਰ ਕੀ ਕਰਦੀ? ਅਲਮਾਰੀ ਦੀ ਚਾਬੀ ਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। ਇਸਲਈ ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸਕੀ।” ਰੰਜਨਾ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਬੇਬਸੀ ਝਲਕ ਰਹੀ ਸੀ।
“ਕੀ! ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਲਿਆਈ? ਪਰ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਸਾਡਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਅਸੀਂ ਰਹਾਂਗੇ ਕਿੱਥੇ?” ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਰਾਕੇਸ਼ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
“ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨੈ? ਟ੍ਰੇਨ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਐ।” ਰੰਜਨਾ ਰਾਕੇਸ਼ ਦੀ ਬਦਲਦੀ ਸੂਰਤ ਨੂੰ ਭਾਂਪਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੀ।
“ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਾਂਗੇ। ਕੱਲ੍ਹ ਇਸੇ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਚਲਾਂਗੇ। ਤੇ ਹਾਂ ਤੂੰ ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਲਿਆਉਣੇ ਨਾ ਭੁੱਲੀਂ।” ਰਾਕੇਸ਼ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ।
“ਚੰਗਾ, ਮੈਂ ਚਲਦੀ ਆਂ।” ਕਹਿ ਰੰਜਨਾ ਬੈਗ ਤੇ ਪਰਸ ਚੁੱਕ ਤੁਰ ਪਈ। ਦਸ ਕੁ ਕਦਮ ਚੱਲ ਕੇ ਉਹ ਰੁਕੀ। ਉਹਨੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ, ਰਾਕੇਸ਼ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੋਠਾਂ ਉੱਪਰ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਾਨ ਆਈ। ਉਹਨੇ ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਪੈਸਿਆਂ ਵਾਲੇ ਪਰਸ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜਿਆ ਤੇ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ।

-0-