ਇਕ ਸੁੱਕਾ ਜਿਹਾ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਭੁੱਖਾ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਹਾਲਤ ਅਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੌਤ ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਦਬੋਚ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਸ਼ੈਤਾਨ ਤਾਂ ਅਜਿਹੇ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਸ ਆਦਮੀ ਉੱਤੇ ਨਿਗਾਹ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਦਮੀ ਭੁੱਖ ਅੱਗੇ ਬੇਬਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਟੋਲੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਉਸ ਭੁੱਖੇ ਆਦਮੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤੂੰ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਮਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਖਾਣਾ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।”
ਅੰਨ੍ਹਾਂ ਕੀ ਮੰਗੇ, ਦੋ ਅੱਖਾਂ। ਭੁੱਖਾ ਝੱਟ ਬੋਲਿਆ, “ਲਿਆਓ, ਛੇਤੀ ਲਿਆਓ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗਾ।”
ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਤ ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖੀ, “ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਈਮਾਨ ਮੈਨੂੰ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ।”
ਭੁੱਖਾ ਮੰਨ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ।
ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦਿੱਤਾ। ਭੁੱਖੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਭਰਪੇਟ ਭੋਜਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਦੁਆਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਉਹ ਖਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਦੁਆਵਾਂ ਦੇਈ ਜਾਂਦਾ।
ਜਦੋਂ ਭੁੱਖੇ ਦਾ ਢਿੱਡ ਭਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੇ ਭਾਵ ਉਭਰ ਆਏ। ਤਦ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਚੰਗਾ, ਹੁਣ ਆਪਣਾ ਈਮਾਨ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ।”
ਉਹ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੋਇਆ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਹੱਸਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ, “ਮੇਰੇ ਭਰਾ! ਆਪਣਾ ਈਮਾਨ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਵੇਚਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਭੁੱਖਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਦੋਂ ਈਮਾਨ ਸੀ ਹੀ ਕਿੱਥੇ। ਭੁੱਖੇ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਈਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੀ?”
-0-
No comments:
Post a Comment