ਨਜਹਬ ਮਹਿਫੂਜ
ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਸੱਤ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ।
ਉਸ ਸਵੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਨੌਕਰਾਨੀ ਦੀ ਉਂਗਲ ਫੜ ਕੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਿਸੜ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਜਬਰਨ ਮੈਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਲਿਜਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕਾਪੀ, ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਚਕਨਾਚੂਰ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਅਰਾਜਕ ਮਨੋਸਥਿਤੀ ਸੀ। ਨਿੱਕਰ ਹੇਠਾਂ ਨੰਗੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਉੱਤੇ ਹਵਾ ਬਰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਚੁਭ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਮਿਲਿਆ। ਗੇਟ ਕੀਪਰ ਨੇ ਗੰਭੀਰ ਸ਼ਿਕਾਇਤੀ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਧਰਨੇ ਕਾਰਨ ਕਲਾਸਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਰੱਦ ਰਹਿਣਗੀਆਂ।
ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਇਕ ਜਬਰਦਸਤ ਲਹਿਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਤੀਕ ਭਿਉਂ ਦਿੱਤਾ।
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤਹਿ ਤੋਂ ਮੈਂ ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਹੋਣ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ।
-0-
No comments:
Post a Comment