ਰਾਜੇਂਦਰ ਦੇਵਧਰੇ ‘ਦਰਪਣ’
ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਫੌਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਨੋਂ ਹੱਥ ਗਵਾ ਲਏ ਸਨ। ਘਰ ਮੁੜਦੇ ਸਮੇਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਚਿੰਤਾ ਸਤਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ
ਮਾਂ ਤੇ ਭੈਣ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰੇਗਾ। ਅਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚਿਆ ਉਹ ਕਦੋਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚ
ਗਿਆ, ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ। ਸਾਹਮਣੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮਾਂ ਤੇ ਭੈਣ ਆਰਤੀ ਦੀ ਥਾਲੀ ਲਈ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ
ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੜੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ, ਭੱਜ ਕੇ ਮਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ
ਬੋਲਿਆ, “ਮਾਂ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਛੂਹ ਨਹੀਂ ਸਕਾਂਗਾ।”
ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਵੇਗ ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਉਠਾਇਆ, ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਹਦਾ
ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, “ਪਾਗਲ, ਪੈਰ ਛੂਹਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੈਂ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਦੋਹੇਂ ਹੱਥ ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ
ਚਢਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਮਾਣ ਨਾਲ ਉੱਚਾ ਕੀਤਾ ਹੈ।”
ਫਿਰ ਭਰਾ ਨੂੰ ਇਕਟੱਕ ਦੇਖ ਰਹੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਫੌਜੀ ਬੋਲਿਆ, “ਭੈਣ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਗੁੱਟ ’ਤੇ ਰੱਖੜੀ ਨਹੀਂ ਬੰਨ੍ਹ ਸਕੇਂਗੀ।”
ਭਰਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਭੈਣ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੋਲੀ, “ਵੀਰੇ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਕੇ ਤੂੰ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਅਣਗਿਣਤ ਭੈਣਾਂ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਬਚਾਈ
ਹੈ। ਇਕ ਬਹਾਦਰ ਭਰਾ ਦੀ ਭੈਣ ਹੋਣ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।”
ਹੁਣ ਤੱਕ ਮਹੱਲੇ ਦੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਫੌਜੀ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰਾਂ ਨਾਲ ਲੱਦ
ਦਿੱਤਾ। ਕੁਝ ਨੌਜਵਾਨ ਅੱਗੇ ਵਧੇ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੋਲੇ, “ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਭਰਾ, ਇਹ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਾਡੀ
ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਮਾਂ ਵੀ ਹੈ…ਤੇ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਹਾਂ।”
ਫੌਜੀ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨਾਲ ਦੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ, ਕਈ ਹੱਥ ਉੱਗ ਆਏ ਹਨ।
-0-
No comments:
Post a Comment