ਹਿੰਦੀ/ਮਜਬੂਰੀਆਂ

ਡਾ. ਯੋਗੇਂਦਰਨਾਥ ਸ਼ੁਕਲ

“ਭਾਬੀ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨਣਾ…ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਐ…ਤੁਸੀਂ ਏਨਾ ਬਣ-ਸੰਵਰ ਕੇ ਆਫਿਸ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦੇ ਓ? ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲਹੀਂ ਲੱਗਦਾ।”
ਆਪਣੇ ਦਿਉਰ ਕਮਲ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਭਾਬੀ ਅਨਮਨੀ ਜਿਹੀ ਬੋਲੀ, “ਇਹ ਸਭ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝੇਂਗਾ। ਤੂੰ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਕਾਲਜ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਐ ਤੇ ਤੇਰੀ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਏਨੀ ਲੰਮੀਂ ਜਬਾਨ ਹੋ ਗਈ।”
ਥੋਡ਼੍ਹੀ ਦੇਰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੱਨਾਟਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਕਮਲ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨਹੀਂ ਭਾਬੀ ਜੀ, ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ…ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਤੁਹਾਡੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਮੇਰਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ…ਇਸ ਲਈ ਹੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਹਾ…।”
ਭਾਬੀ ਨੇ ਘੂਰ ਕੇ ਕਮਲ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਫਿਰ ਬੋਲੀ, “ਜੇਕਰ ਇਹ ਗੱਲ ਐ ਤਾਂ ਸੁਣ…ਮੈਨੂੰ ਆਫਿਸ ’ਚ ਵਿਚਾਰੀ ਬਣਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ। ਉਂਜ ਵੀ ਇਹ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਫਰਮ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਐ, ਜਿਸ ’ਚ ਸਧਾਰਨ ਵੇਸਭੂਸ਼ਾ ’ਚ ਅਪਮਾਨਤ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਅਧਿਕਾਰੀ ਵਰਗ ਗਰੀਬ ਸਮਝਕੇ ਡੋਰੇ ਪਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਸਿਟੀ ਬੱਸ ’ਚ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ’ਤੇ ਨਹੀਂ ਬਿਠਾਉਂਦਾ।”

-0-